تا که بودیم نبودیم کسی

                        کشت ما را غم بی هم نفسی

تا که رفتیم همه یار شدند        خفته ایم و همه بیدار شدند

قدر آیینه بدانیم چو هست

                          نه در آن وقت که اقبال شکست

مرا تنها بگذار

   ای چشم تب دار سرگردان

                مرا با رنج بودن تنها بگذار

                              مگذار خواب وجودم را پرپر کنم

مگذار از بالش تاریک تنهایی سر بر دارم

                           و به دامن بی تار و پود رویاها بیاویزم

دلم گرفته ست

             به ایوان میروم و انگشتانم را

                                            به پوست کشیده شب می کشم

چراغهای رابطم تاریکند

                کسی مرا به آفتاب

                              معرفی نخواهد کرد.

           کسی مرا به مهمانی گنجشگ ها نخواهد برد

                              پرواز را بخاطر بسپار

                                                           پرنده مردنی ست